Odzież antyelektrostatyczna jest przeznaczona do użytkowania w przemyśle elektronicznym oraz strefach zagrożonych wybuchem. Wymogi stawiane rękawicom chroniącym przed powstawaniem dobrowolnych wyładowań elektrycznych określają dwie dyrektywy:
Dyrektywa EN1149 żąda aby styczność materiału przewodzącego rękawicy z ciałem umożliwiał poprawne odprowadzanie ładunków elektrostatycznych. Hamuje to ryzyko powstawania spontanicznych wyładowań elektrostatycznych, które mogą się przyczynić do powstawania np. zapłon mieszanki wybuchowej w strefach zagrożonych wybuchem lub uszkodzenie sprzętu elektronicznego. W skład tej ustawy wchodzi 5 części, z czego pierwsze cztery (EN1149-1,-2,-3,-4) są czystymi normami kontrolnymi. Część piąta (EN 1149-5) zawiera wszystkie parametry dotyczące wymagań i kształtowania, a także odpowiedni system oceniania. EN 1149 jest ustawą dla odzieży – nie została specjalnie stworzona na potrzeby rękawic. W związku z powyższym, dobór rękawic antystatycznych powinien zostać poparty dogłębną analizą warunków miejsca pracy.
Dyrektywa 61340-0-5-1 określa wymagania stawiane materiałom, które mają styczność z elementami konstrukcyjnymi wrażliwymi na wyładowania elektrostatyczne (ESDS). Tak jak w przypadku normy EN 1149 zalicza się tu odzież ochronną, a zatem również i rękawice. W ramach ustawy określono metody badań oraz przykładowe wartości, według których dany artykuł nie jest wrażliwy na elektryczność statyczną (ESD).
